Tijdens mijn laatste reis door de hel zijn er me een paar dingen opgevallen.
Comfort bubbel
Ik had voor mijn opname in het ziekenhuis eens iets gehoord over een comfort bubbel. Het is een plaats waar je je goed en geborgen voelt, ergens waar je niet weg wil want daarbuiten kan pijn doen.
Tijdens mijn opname waren de eerste dagen een ramp. Ik wou daar absoluut weg. Na twee a drie dagen herinnerde ik mij dat van die comfort bubbel en toen kon ik dat gevoel plaatsen en ging het mij al een pak beter.
Daaruit maak ik op dat als je je slecht voelt en je weet waarom dat het niet zo erg is dan niet weten waarom.
Meer schrijven
Altijd als ik me slecht voel, maar niet te slecht, schrijf ik meer dingen in mijn dagboek. Dat is me pas op het einde van de rit opgevallen. Toen ik in 2018 in een heuse put zal begon ik met mijn online privaat dagboek bij te houden. Ik moest mijn gevoelens kwijt kunnen. Mijn computer was (en is) best een mindful beestje. Het is er altijd, luisterend naar wat ik te vertellen heb, in het hier en nu, en heeft geen oordeel …
In de laatste maanden van mijn opname hadden ze me gevraagd om een “life chart” bij te houden. Dat scheen een app te zijn voor de smartphone die je om de paar uur komt vragen hoe je je voelt. Het is dan de bedoeling dat je, met een paar klikken, de grote lijnen weergeeft van hoe je voelt. Goed, kwaad, droevig, neutraal, slecht, en je hebt de mogelijkheid om er iets bij te typen om te verklaren waarom je die keuze hebt gemaakt. Achteraf kan je dan in mooie grafiekjes zien hoe je het gevoelsmatig doet.
Hier ook, hoe slechter ik me voelde wou ik meer kwijt en dat kon je goed zien in die app. Niet na één dag maar na een paar weken zag je dat de grafiek van mijn gemoed overeen kwam met het aantal getypte letters.
Niet oordelen
Rond 2019 kwam ik, tijdens mijn online dooltocht naar hulp, een paar filmpjes tegen op YouTube die me misschien konden helpen. Ze hadden titels zoals “Voel je beter in het hier en nu”, “Geraak van je verdriet af”, “Wordt kalmer in je hoofd”, enz. Het waren korte filmpjes, ik snapte er nog niet veel van en zag me dat niet doen. De stemmen van die mensen waren rustig en kalm, ze deden me goed en ik werd er iets rustiger door.
Die mensen waren Indische monniken en guru’s, Europeanen, Afrikanen, Amerikanen, noem maar op. Ze hadden het veel over het hier en nu, bewust zijn van omgeving en gevoelens, alles mag, oordeel niet, de dingen die pijn doen niet wegstoten maar omhelzen, accepteren, enz. Ja, echt Chinees voor mij. Maar het had één ding wat me verwonderde. Ze vertelden allemaal hetzelfde. Dat was ik niet gewoon.
Drie jaar later, toen ik voor mijn crisisopname in een instelling werd opgenoman, kwam ik daar een heleboel verschillende mensen tegen. Islamieten (met een terroristenbaard), verslaafden, die er ook zo uitzagen, toegetakelde mensen met serieuze wonden, mensen die echt door het lint gingen, enz. En toen viel mij iets raar op. Vroeger zou ik al snel die mensen in een vakje hebben gestoken en het gevoel hebben dat ik daar zo snel mogelijk weg wou. Maar dat oordeel over die mensen was weg. Het gevoel van daar weg wilde wegens die mensen was er ook niet. Ik kon met iedereen goed om.
Toen dacht ik terug aan die tijd met de spirituele filmpjes. Niet oordelen en accepteren. Zaadjes die geplant zijn groeien vanzelf, zelfs als je er voor de rest niets mee doet. Dat was ik helemaal vergeten. Zou het toch iets met mij gedaan hebben? Het oordelen was grotendeels weg, niet alleen over de mensen maar ook bijvoorbeeld over het eten, dat ik op een tweepersoonskamer lag, de activiteiten, de omgeving, … Ik had nochtans niets gedaan om dat weg te krijgen … De zaadjes waren geplant en hoe dan ook groeien ze.
Meditatie
Ik wist niet eens wat het was en hoe ik eraan kwam om te doen wat ik toen deed. Op een namiddag Ik ging naar de kamer en legde mij plat op mijn rug, handen naast mijn lichaam, handpalmen omhoog, voeten lichtjes gespreid en proberen aan niets te denken.
10 minuten later kwamen ze kijken waarom ik niet bij de medicatieverdeling was. Ik wist niet goed wat er gebeurd was maar die 10 minuten waren een uur. Ik heb niet geslapen, gewoon daar gelegen.
Daarna heb ik dat ook gemerkt bij andere dingen en merk het bijna dagelijks bij de online meditaties waar ik aan meedoe. Die duren 30 minuten en meestal lijkt het dat we nog maar 10 minuten bezig zijn.